Nga Bledi Mane
Po ti e rrëmbeve gurin, po e gjuan këtë grua? Akoma jo, çfarë pret?
E kemi nxjerrë në mes të katundit, e kemi rrethuar të gjithë, dikush i shkul flokët, një tjetër i gris rrobat, zvarrë e tërheqim dhe kjo nuk jep shpirt.
Në kulmin e pandemisë, në kohët kur mortja vallëzon mes nesh, në këtë piskamë dhembjesh kur mushkëritë nuk mbushen me ajër, kur dora e pacientit zgjatet për ndihmë ne vazhdojmë shkelmojmë çdo moral, çdo ligj mjekësie, çdo kod humanizmi dhe nuk ndalemi së pështyri sanitaren, infermieren, mjekun, serumin, terapinë.
Ne e kemi rrethuar Ogertën e shëndetësisë jo ti qëndrojmë krah derisa ta mbysim pandeminë por bashkë me pandeminë po mbysim Ogertën dhe gjithë bluzat e bardha anembanë këtij vendi ngjyrë gri.
Kur fillon lufta dhe kushtrimi thërret në mbrojtje të atdheut, të jetës, të njerëzimit ne duhet të bëhemi bashkë të kuq edhe blu, femra dhe meshkuj, veriorë e jugorë, të sëmurë e të shëruar.
Qëllimi nuk është pengimi por fitimi i betejës, është e nesërmja e shëndetshme që lufton me të sotmen e sëmurë, është sublimi që del nga truri pa emocione dhe patetizma histerike politike…
I mbushe xhepat me gurë si taleban, u nise për në qendrën e katundit, je gati të qëllosh?
Godit si fillim sanitaren që pastron halet e tua, pastaj plagos infermieren që të lag buzët e fishkura nga dhimbja, gjakos mjeken që u kthen jetë mushkërive të tua dhe me gurin më të madh e më të rëndë varros Ogertën.
E duam të vdekur se e gjallë na prish punë, e gjallë ajo na mban të gjallë edhe ne.
Menaxhon situatën delikate e nuk rresht së hapuri spitale të reja ku shërohet edhe pandemia, edhe xhelozia, edhe covidi, edhe cinizmi ynë kolektiv!
