Nga Ylli Pata
Italia ka zhvilluar dje zgjedhjet ndoshta më dramatike prej vitesh, pasi rrezikohej që “uragani Salvini”, pra logjika populiste e kontestimit dhe sulmit pa ide, të marrë edhe folenë e fundit të politikës së vlerave, që është Bologna dhe e gjithë Emiglia Romagna, e cila përfaqëson rajonin e vetëm në Itali të çliruar vetë nga nazifashistët, pa ndihmën e aleatëve, në përfundim të Luftës së Dytë Botërore.
Dhe si përfundim, Salvini nuk e rrëzoi dot murin e fundit, që ka zgjuar shumë metafora e stilizma mediatikë, si “Stalingradi nuk ra”, duke ju referuar Luftës së Dytë Botërore, “Barbarët nuk rrëzuan dot murin e fundëm”, duke iu referuar historisë së Romës etj.
Por ky rezultat po analizohet si një fryt i një beteje të të ashtuquajturës “Lëvizja e Sardeleve”, ku qindra mijëra të rinj kryesisht, dolën në rrugë me simbolin e e sardeleve si një gjallesë popullore, për t’ju kundërvënë propagandës agresive populiste të racizmit, urrejtjes dhe një trumpizmi europian, ndaj shtresës së mesme e poshtë.
Një lëvizje që duket se do të modifikojë jo thjesht të majtën, por politikën në Itali.
Po në Shqipëri? Këtu prej vitit 2017, me çadrën e famshme kanë lindur mjaft lëvizje që kanë shpresuar të kenë rezultat me një gjuhë populiste, vulgare, të rëndë dhe ofensive ndaj një klase kundërshtare politike. Por realisht nuk ka arritur kjo politikë të ketë rezultat.
Në vitin 2017, Edi Rama e mori këtë rezultat kur në krye të socialistëve mori mazhorancën dhe fitoi i vetëm zgjedhjet, si një sinjal pjesmarrjeje të qytetarëve.
Dhe ndërmori një veprim e një premtim. Një veprim burorkatik, që është “qeverisja digjitale”, ku çdo qytetar mund të denoncojë nëpunësit dhe të ketë sukses duke pasur përkrahjen e nëpunësve të tjerë, ndërkaq premtoi se do të hapë partinë ndaj shoqërisë.
E majta shqiptare ka fituar zgjedhjet që nga viti 1997 në mazhorancë, kryesisht duke pasur përkrahjen e asaj që konsiderohet si shoqëri civile apo elektorat gri.
Pra njerëzit që nuk i përkasin partive, por votojnë për një alternative, ose se i duket më e mirë, ose i duket e tmerrshme alternativa tjetër.
E në këtë rast alternative “Berisha” ka qenë kryesisht e kontenstuar nga shumica e elektoratit.
Por kjo situatë nuk mund të vijojë gjatë, nëse siç në Itali apo vende të tjera, elita politike shfaqet e distancuar nga njerëzit dhe nuk i përfaqëson më.
Lëvizja studentore e vitit të shkuar, nuk e rrëzoi dot qeverinë, apo nuk u bë njësh me PD-në e LSI-në, ndoshta se një pjesë e madhe e tyre i përkisnin një fryme që ka votuar në 29 qershor 2013 për një ndryshim që ata shpresonin.
Dhe një ndryshim i tillë mund të kanalizohet apo reflektohet jo vetëm me zhvillime administrative e aq më pak me propagandë dogmatike, por me hapje dhe gjithëpërfshirje politike.
“Sardelet” janë një shembull, por nuk është se kanë qenë të vetmet. Të tillë kanë qenë edhe në Greqi votuesit e Syriza-s, apo në Maqedoninë Veriore, shqiptarët që votuan Zoran Zaevin.
Mjaft të kapësh thelbin e asaj që kërkojnë shqiptarët. E ky thelb duket se është pikërisht pritshmëria për të ndëshkuar zullimin e madh 30 vjeçar të elitës politike të këtij vendi.
Dhe për këtë shqiptarët pritën shumë e shumë, madje edhe duke ëndërruar arrestime e sekuestrime pasurie lumë.
Padyshim që e gjitha kjo është vështirë të ndodhë shpejt e ashtu siç pritet, në një sistem të shtetit të së drejtës, por gjithsesi politika duket të ushqejë qytetarët.
Me ide e projekte që të rrisin përkrahjen për sistemin aktual demokratik, që u tentua të minohet një vit më parë dhe shqiptarët e shpëtuan me VOTË.
Nuk ka nevojë për jakobinizma, për prerje kokash apo arrestime në masë, por një shtet i së drejtës thjesht hap dosjet, i shqyrton ato me hollësi për krerët e korruptuar.
Më pas është gjykata që e shqyrton, e shkallës së parë, e shkallës së dytë, Gjykata e Lartë, ajo Kushtetuesja dhe në fund është edhe Strasburgu.
Mjafton të ketë beteja reale për zbatimin e ligjit dhe jo meskinitete burokratike për të fshehur nëpërmjet pazaresh..
