Në vitin e largët 1925, Viktor Lustig u ul në dhomën e tij të hotelit në Paris. Ndërsa pinte kafen e mëngjesit dhe lexonte shtypin e përditshëm, vëmendjen ia tërhoqi një artikull i pazakontë në lidhje me kullën e Eiffel.
Konstruksioni i i metalit të kullës së famshme shumë shpejt ishte ndryshkur, dhe si e vetmja zgjidhje, mbetej restaurimi që kushtonte shtrenjtë e që qeveria nuk mund ta përballonte shumën.
Artikulli përfundoi me propozimin për të shitur kullën si opsionin e vetëm të arsyeshëm.
“Unë do të shesë atë!” tha ai.
Natyrisht, Kulla Eifel nuk i përkiste atij, por duke marrë parasysh faktin se po lexoni një artikull për një nga mashtruesit më të mëdhenj në botë, nevoja për “dokumente” ishte diçka e vogël.
Victor kultivoi një marrëdhënie të veçantë me biznesin e tij. Arratisja ishte pasioni i tij.
Duke përdorur aftësitë e tij të bindjes, ai u specializua në mashtrimet e amerikanëve të pasur dhe naivë që udhëtonin nga Amerika në Francë. Ai i mashtroi ata me të ashtuquajturat “kuti që shtypnin para.”Victor Lustig – Wikipedia
Sipas tij, kutia mund të kopjonte dhe të shtypte çeçe prej 100 dollarë duke përdorur radiumin. Çmimi me të cilin ishte shitur kutia shkonte nga 20,000 dollarë deri në 30,000.
Ai do të mbushte makinën me disa çeçe prej 100 dollarë që ngadalë dilnin nga makina që i “shtypte” ato.
Koha e “shtypjes” ishte rreth orës gjashtë, kohë e mjaftueshme për Viktor Lustig të ishte larg nga vendi i mashtrimit.
Megjithatë, mashtrimet e tilla ishin tepër të lehta për të dhe shpejt iu bë monotoni. Në kërkim të adrenalinës, ai filloi të kërkonte diçka më emocionuese.
Shitja e Kullës së Ajfelit është bërë stili i jetës së Viktor Lustig.
Ai së pari krijoi një identitet të rremë, pastaj bëri një legjitimitet të rremë me emblemën e departamentit qeveritar përgjegjës për ndërtesat publike. Nuk harxhoi kohë! Hoteli me bazë në Paris, Crilon, i cili ishte një vend i njohur për tubime biznesi, ftoi pesë kompanitë hekurudhore më të mëdha në Paris.
Ai bëri një shfaqje për përfaqësuesit e këtyre kompanive të cilëve u plasoi historinë e Kullës Ajfel. Natyrisht, kjo ishte një blerje e diskutueshme që kërkonte liri veprimi.
Nga pesë përfaqësuesit Lusting zgjodhi “viktimën” e tij , Andre Poison, një njeri me pak vetëbesim që donte të linte gjurmë në shoqërinë e atëhershme pariziane.The Man Who Sold the Eiffel Tower. Twice. | History | Smithsonian Magazine
Kur u takuan më vonë, Andrea Poison pranoi se kishte dyshime serioze për tërë punën. Lustig i ishte paraqitur atij si një nëpunës civil i varfër, i cili, në shkëmbim të një shumë më të lartë parash, ra dakord të “instalonte” biznesin e jetës së tij për kompaninë e tij. Poison gëlltiti historinë dhe hyri në biznes.
Së shpejti Lustig ishte në tren për Vjenë. Pak ditë më vonë, kur Poison u përball me naivitetin e tij, Lustig ishte larg. Për të ruajtur reputacionin e tij, sipërmarrësi i pafat nuk e raportoi rastin në polici.
Pasi nuk kishin qarkulluar lajme për mashtrimin e tij, Lustig shumë shpejt e kuptoi se ky në fakt ishte një lajm i mirë, kështu që ai u kthye në Paris dhe u përpoq të përsëriste “shitjen” e Kullës Eiffel. Megjithatë, viktima e re ishte më pak krenare dhe menjëherë raportoi mashtrimin në polici. Lustig tashmë kishte ikur në Amerikë.
Përmes Atlantikut, Lustig shiti me sukses “kutitë për para”. Ai përdorte deri në 47 identitete dhe arriti të shpëtojë nga burgu dosa herë.
Parave të Lustigit u erdhi fundi kur e dashura e tij xheloze e denoncoi tek agjensia federale si një akt hakmarrjeje.
Viktor Lustig u kap më 1935 dhe u dënua me 20 vjet burg në Alkatraz. Dymbëdhjetë vjet më vonë ai u sëmur nga pneumonia. Vdiq dy ditë më vonë.
