Lufta në Ukrainë po frikëson vendet neutrale. Aq shumë sa që pas rimendimit të Finlandës dhe Suedisë , Zvicra tani ka filluar të mendojë të anëtarësohet në NATO.
Megjithëse zgjerimi i NATO-s në lindje ishte një nga arsyet që shpërtheu tërbimin e Vladimir Putinit, pas pushtimit të Ukrainës, ata që nuk kanë qenë gjithmonë të dislokuar tani duan një mbrojtje tjetër.
Sipas një sondazhi të kryer në 20,000 njerëz të dielën e Pashkëve nga Sunday Sonntags Zeitung të raportuar nga La Repubblic, në fakt, popullsia zvicerane,” në masën 56 për qind, është në favor të një bashkëpunimi më të ngushtë me NATO-n”.
Një fakt, kjo lëvizje e Zvicrës deri tani, do të kishte qenë vërtet e paimagjinueshme. Ndër më neo-atlantistët në Zvicër është presidenti i Partisë Liberale, Thierry Burkart, parti e së cilës edhe Ministri i Jashtëm dhe Presidenti aktual i Konfederatës, Ignazio Cassis , dhe Ministrja e Drejtësisë dhe Policisë, Karin Keller-Sutter.
“Zvicra nuk mund të mbrohet vetë kundër raketave ndërkombëtare. Prandaj ne kemi nevojë për një rishikim të politikës së saj të sigurisë dhe përafrim më të ngushtë me NATO-n”, tha Burkart.
Dhe megjithëse pranimi i Zvicrës në NATO nuk do të jetë i afërt, komandanti i përgjithshëm i ushtrisë zvicerane, Thomas Süssli , thekson se “nëse do të hynim në luftë, neutraliteti do të binte dhe Zvicra do ta gjente veten duke bashkëpunuar me vendet fqinje”, të gjithë anëtarë të NATO-s.
Me pak fjalë, “numërimi mbrapsht për anëtarësim ka nisur, duke qenë se në fakt, ndryshe nga e shkuara, Berna këtë herë ka zgjedhur një fushë pa vonesë”.
Nyja e vërtetë e Baltikut
Hyrja e mundshme e Finlandës dhe Suedisë në NATO trazon Kremlinin dhe do të përfaqësonte një nga efektet strategjike më të prekshme të luftës në Ukrainë (ose periudhës së saj të pasluftës).
Për Vladimir Putinin, i lindur në Shën Petersburg dhe që ka një mentalitet të orientuar fort në mbrojtjen e bastioneve evropiane të Rusisë, hyrja e Helsinkit dhe Stokholmit në Aleancën Atlantike nuk është një çështje dytësore.
Për një person që ka parë kufirin finlandez prej vitesh, duke ditur se ai vend mund të jetë një pjesë tjetër e mozaikut të NATO-s është një problem që nuk mund të klasifikohet si një pasojë e thjeshtë e padëshiruar e një konflikti dhe kjo është e vërtetë edhe për Suedinë, e cila, duke qenë jo shumë larg Gjirit të Finlandës, paraqet një problem të rëndësishëm strategjik për pjesën perëndimore të Rusisë.
Megjithatë, për rëndësinë e këtyre dy vendeve si anëtarë të rinj të mundshëm të NATO-s, duhen bërë disa premisa. E para është politike, domethënë se dy shtetet skandinave, ndonëse formalisht janë jashtë bllokut Atlantik, janë integruar prej kohësh në bllokun perëndimor.
Si anëtarë të Bashkimit Evropian dhe partnerët e NATO-s, Helsinki dhe Stokholmi janë tashmë de fakto kryeqytete të Perëndimit, pa e vënë në dyshim mundësinë e tyre për t’u mbrojtur nga blloku euro-amerikan.
Natyrisht, forma në këto raste është edhe substancë dhe të jesh pjesë e Aleancës ose jo nuk është një koncept relativ, sidomos nga pikëpamja e sigurisë kolektive. Por është po aq e qartë se përkundër një realiteti si Kievi, mbrojtja e Suedisë dhe Finlandës ishte dhe është diçka e natyrshme për Brukselin dhe Uashingtonin.
Dhe kjo nënkupton se, nëse perceptimi i rrezikut rus është real në çdo rast, rreziku konkret dhe i afërt me të cilin do të ishin përballur këto vende në muajt apo vitet e ardhshme në mungesë të një hyrjeje formale në NATO është një tjetër. Kjo nuk do të thotë se ardhja e këtyre dy shteteve në bllokun perëndimor është e kotë.
Por ajo që është thelbësore për Kremlinin dhe Shtëpinë e Bardhë nuk është aq shumë frenimi ndaj një pushtimi të mundshëm të Skandinavisë (një hipotezë mjaft e largët për momentin), por implikimet strategjike që ai sjell.
Nga një këndvështrim i përgjithshëm, ajo që e shqetëson Rusinë ka qenë gjithmonë bllokimi i mundshëm i aksesit në detet e ngrohta dhe në Baltik, ashtu si Deti i Zi, është ajo rrugë detare që ka lejuar gjithmonë carët dhe pasardhësit e tyre të transportojnë mallra në zemrën e vendit.
