U ndanë kur isha më pak se një vjeç, por nuk u ndjeva asnjëherë sikur po rritesha në një “familje të thyer.”
Babai im ishte gjithmonë aty, duke më rritur krah për krah me mamanë. Ndoshta kjo ndodhi sepse janë hipikë të vërtetë.
Nuk më kujtohet ndonjëherë të më kenë “disiplinuar” në kuptimin tradicional të fjalës. Nuk pati forcë, as presion, vetëm udhëzime dhe mbështetje kur kisha nevojë.
E vendosa që doja të bëhesha aktor që në moshën pesëvjeçare. Prindërit e mi më shoqëronin me durim në audicione, në kurse aktrimi, në prova dhe takime, duke riorganizuar jetën e tyre rreth ëndrrës sime.
Mamaja gjithmonë më thoshte: “Nuk i detyrohesh askujt asgjë. Mund të heqësh dorë kur të duash.”
Dhe babai? Ai ishte ngushëllimi im pas çdo refuzimi.
Një herë, pas një “jo”-je tjetër, shpërtheva në lot. Më pa drejt në sy dhe më tha, me bindje të plotë:
“Një ditë do ta marrësh rolin. Nuk kam asnjë dyshim.”
E vërteta është se nuk isha nxënësi më i mirë në shkollë. Ishte më i shkurtër se të gjithë, dhe gjendesha gjithmonë mes shakave ose zënkave. Nuk isha aspak tipi klasik i “aktorit të vogël”. Shkolla ndjehej si një safari pa udhërrëfyes e pa rrjet sigurie.
Por prindërit e mi? Ata besonin tek unë. Pa kushte.
Gjyshja më ka treguar që kur isha tre vjeç, babai më quante artist. Sepse nuk imitoja gjithçka që shihja në TV.
Po, jam me fat.
Disa njerëz trashëgojnë para.
Unë trashëgova besimin e familjes.
Dhe kjo ndryshoi gjithçka.
