Qytetërimet në mbarë botën kanë festuar fillimin e çdo viti të ri për të paktën katër mijëvjeçarë.
Sot, shumica e festimeve të Vitit të Ri fillojnë më 31 dhjetor (mbrëmja e Vitit të Ri), dita e fundit e kalendarit gregorian dhe vazhdojnë deri në orët e para të 1 janarit (dita e Vitit të Ri). Traditat e zakonshme përfshijnë pjesëmarrjen në ahengje, ngrënien e ushqimeve të veçanta të Vitit të Ri, marrjen e vendimeve për vitin e ri dhe shfaqjet me fishekzjarrët.
Festimet e lashta të Vitit të Ri
Festimet më të hershme të regjistruara për nder të ardhjes së vitit të ri datojnë rreth 4000 vjet më parë në Babiloninë e lashtë. Për babilonasit, hëna e parë e re pas ekuinoksit pranveror, dita në fund të marsit me një sasi të barabartë dritë dielli dhe errësirë, paralajmëroi fillimin e një viti të ri. Ata e shënuan rastin me një festival masiv fetar të quajtur Akitu (rrjedh nga fjala sumeriane për elbin, i cili pritej në pranverë) që përfshinte një ritual të ndryshëm në secilën prej 11 ditëve të tij.
Përveç vitit të ri, Atiku festoi fitoren mitike të perëndisë babilonase të qiellit Marduk mbi perëndeshën e keqe të detit Tiamat dhe i shërbeu një qëllimi të rëndësishëm politik. Ishte gjatë kësaj kohe kur u kurorëzua një mbret i ri ose mandati hyjnor i sundimtarit aktual ishte rinovohet simbolikisht.
A e dinit? Për të ripërshtatur kalendarin romak me diellin, Jul Cezarit iu desh të shtonte 90 ditë shtesë në vitin 46 p.e.s. kur prezantoi kalendarin e tij të ri Julian.
Përgjatë antikitetit, qytetërimet në mbarë botën zhvilluan kalendarë gjithnjë e më të sofistikuar, duke e lidhur zakonisht ditën e parë të vitit në një ngjarje bujqësore ose astronomike. Në Egjipt, për shembull, viti filloi me përmbytjen vjetore të Nilit, që përkoi me lindjen e yllit Sirius. Dita e parë e Vitit të Ri Hënor, ndërkohë, ndodhi me hënën e dytë të re pas solsticit të dimrit.
1 janari bëhet ditë e Vitit të Ri
Kalendari i hershëm romak përbëhej nga 10 muaj dhe 304 ditë, me çdo vit të ri që fillonte në ekuinoksin pranveror. Sipas traditës, ajo u krijua nga Romulus, themeluesi i Romës, në shekullin e tetë p.e.s. Një mbret i mëvonshëm, Numa Pompilius, i atribuohet shtimit të muajve Januarius dhe Shkurt.
Gjatë shekujve, kalendari ra jashtë sinkronizimit me diellin dhe në vitin 46 p.e.s. Jul Cezari vendosi ta zgjidhte problemin duke u konsultuar me astronomët dhe matematikanët më të shquar të kohës së tij. Ai prezantoi kalendarin Julian, i cili i ngjan shumë kalendarit Gregorian më modern që përdorin sot shumica e vendeve të botës.
Si pjesë e reformës së tij, Cezari vendosi 1 janarin si ditën e parë të vitit, pjesërisht për të nderuar adhuruesin e muajit: Janusin, perëndinë romake të fillimeve, dy fytyrat e të cilit e lejuan atë të shikonte pas në të kaluarën dhe përpara në të ardhmen. Romakët festonin duke i ofruar flijime Janusit, duke shkëmbyer dhurata me njëri-tjetrin, duke dekoruar shtëpitë e tyre me degë dafine dhe duke marrë pjesë në ahengje të zhurmshme.
Në Evropën mesjetare, udhëheqësit e krishterë zëvendësuan përkohësisht 1 janarin si të parën e vitit me ditë që kishin më shumë rëndësi fetare, si 25 dhjetori (përvjetori i lindjes së Jezusit) dhe 25 marsi (festa e Shpalljes); Papa Gregori XIII rivendosi 1 janarin si Ditën e Vitit të Ri në 1582.
Traditat dhe Festimet e Vitit të Ri në mbarë botën
Në shumë vende, festimet e Vitit të Ri fillojnë në mbrëmjen e 31 dhjetorit, mbrëmja e Vitit të Ri, dhe vazhdojnë deri në orët e para të 1 janarit. Njerëzit shpesh shijojnë vaktet dhe ushqimet që mendohet se sjellin fat për vitin e ardhshëm. Në Spanjë dhe në disa vende të tjera spanjolle-folëse, njerëzit rrëzojnë një duzinë rrushi, duke simbolizuar shpresat e tyre për muajt në vazhdim, pak para mesnatës.
Në shumë pjesë të botës, gatimet tradicionale të Vitit të Ri përmbajnë bishtajore, të cilat mendohet se u ngjajnë monedhave dhe lajmërojnë suksesin financiar në të ardhmen. Shembujt përfshijnë thjerrëzat në Itali dhe bizelet në jug të Shteteve të Bashkuara.
Për shkak se derrat përfaqësojnë përparim dhe prosperitet në disa kultura, mishi i derrit shfaqet në tryezën e Vitit të Ri në Kubë, Austri, Hungari, Portugali dhe vende të tjera. Ëmbëlsira dhe pasta në formë unaze, një shenjë se viti ka bërë rrethin e plotë, e përmbyllin festën në Holandë, Meksikë, Greqi e gjetkë. Në Suedi dhe Norvegji, ndërkohë, puding orizi me një bajame të fshehur brenda shërbehet natën e Vitit të Ri.
Thuhet se kushdo që gjen bajamen mund të presë 12 muaj fat të mirë. Zakonet e tjera në mbarë botën përfshijnë fishekzjarrët dhe këndimin e këngëve për të mirëpritur vitin e ri, duke përfshirë “Auld Lang Syne” gjithnjë e më të popullarizuar në shumë vende anglishtfolëse. Praktika e marrjes së vendimeve për vitin e ri mendohet se është përhapur fillimisht midis babilonasve të lashtë, të cilët bënin premtime për të fituar favorin e perëndive dhe për ta nisur vitin me këmbën e djathtë. (Ata thuhet se do të zotoheshin të paguanin borxhet dhe të kthenin pajisjet e fermave të marra hua.)
Në Shtetet e Bashkuara, tradita më ikonike e Vitit të Ri është hedhja e një topi gjigant në Times Square të Nju Jorkut në mesnate. Miliona njerëz në mbarë botën e shikojnë ngjarjen, e cila ka ndodhur pothuajse çdo vit që nga viti 1907.
