Adhurim Lako, i njohur ndryshe si “Lakja”, ishte një ndër personazhet e jetës urbane të Tiranës së viteve ’70-’80.
Vëllai i aktorit Bujar Lako, humbi jetën në një aksident tragjik në afërsi të Golemit në Kavajë, teksa ishte nisur drejt Vlorës.
Vdekja e tij u përjetua si humbja e një prej figurave më tërheqëse të jetës intelektuale të kryeqytetit. Lakja, edhe pse i dhënë pas artit, e veçanërisht pas atij të fjalës, preferoi të jetonte thjesht.
Ja si e përshkuan atë i ndjeri Ardian Klosi, ish-mik i tij:
“Megjithëse ishte njeriu i lindur i fjalës, i rrëfimit, dashnor i heshtur i letërsisë së madhe, qendër e njërit prej rretheve ose disa rretheve më pikante të shoqërisë kryeqytetase në mbi tre dhjetëvjeçarë, Adhurim Lako asnjëherë nuk doli para opinionit publik si një shkrimtar. Edhe pse pak vetë kam njohur të tillë në këtë vend, që të ishin aq natyrshëm shkrimtarë si ai….
….Sa absurde dhe e dhimbshme e gjitha! Njeriu që zotëron të gjithë talentin e nevojshëm për t’i bërë nderë gjuhës sonë, për të hyrë në komunikim me rrethe gjithnjë e më të mëdha, me një fjalë për të qenë shkrimtar i çmuar, mbetet rrugëve i papunë. Detyrohet të emigrojë në një vend që s’i shkon aspak. Punon si furnitor, mobilier traktorist, në fabrikë kartoni, në fabrikë tullash, në fabrikë qensh. Askund nuk zë vend”.
Një vit pasi ndërroi jetë, Ardian Klosi përgatiti një libër me të gjitha krijimet e Adhurim Lakos, si dhe letërkëmbimet e shumta të tij me miq. Dallojnë dhe ato që i shkruante Edi Ramës.
Vetë letrat tregojnë për një talent të pashoq letrar. Tek kjo që po veçojmë, ai i kërkon Ramës kryetar bashkie një nder, të punësojë dikë si jurist në bashki.
Për: Z. Edi Rama
Kryetar i Bashkisë, Tiranë
Mirëdita zoti Kryetar
U bënë kohë që ndjekim hapat e tua në këtë të përpjetë të mundimshme, të cilën ndoça njerëz të ditur duan ta quajnë “karrierë”, por që neve na pëlqen ta shqipërojmë: shërbim i papushimtë e i lodhshmën ndaj të ngjashmëve tanë.
Ne vetëm sa rrahim shuplakat kur shohim se përpjekjet tuaja e kanë një shërbim të mirë njerëzor, në atë kahje që e thërrasin shpirtërore dhe, përdredhim buzët kur ndonjë gjë nuk shkon për mirë. Eh, mundet dhe duhet të bëjmë më shumë. Për këtë të fundit, fjalët më shumë prishin se sa ndreqin punë.
Meqë morëm përsipër t’ju shqetësojmë, le t’i qasemi e ta shpiem në fund këtë punë jo aq të pëlqyer:
Është një djalë, i cili, si të gjithë ne, po rritet pak e nga pak e po burrërrohet shumë e më shumë. Deri më një kthesë, jeta i shkoi mbrothshëm, por më pas, ja ku i pllakosën prapësitë! Vjen nga një derë e lëvduar e duke ndjekur shembullin e t’et, zgjodhi “Jurispundencën” si lëmë ku mund të jepte e të jetonte pa turp.
Shkuan dhjetë vjet dhe ai nuk punon atje ku ia lyp nderi dhe detyra. Për hir të vogëlsive e ligësive të ndoca njerëzve që nuk duan të hedhin sytë as nga e shkuara, as nga e ardhmja.
Është i besës, mirënjohës dhe me shumë pak mundësi që të shkelë në dërrasë të kalbur. (Besojmë që ju e kuptoni që bëhet fjalë për z P.K).
Ne nuk na mundon aspak dyshimi se po të gjenit kohë e të pyesnin zemrën tuaj qelibar, do të zbulohej ndonjë vend si jurist (a kush e di?) në atë ngrehinë kthina-shumë, të cilën ju e drejtoni ditë e natë, përvuajtshëm e plot peripeci.
Duke mos besuar se jua kemi rënduar edhe më barrën e ngarkuar, përunjtazi,
Adhurim Shëndet Mançe Lubonja Lako
Pas këtyre rreshtave, shumëkush ka kuriozitetin e madh që të dijë se kush është P.K dhe se a është përgjigjur Rama pozitivisht kësaj kërkese.
Por publikimi i kësaj letre, vlen për të përkujtuar një penë të rrallë, por pak të njohur ndër shqiptarë, si dhe për të bërë të ditur një ndër letrat e rralla që vetëm nga një motiv dashurie mund të dalë ajo stisje e mrekullueshme fjalës, por që në të vërtetë ka qenë thjesht një kërkesë “për t’i bërë një nder”, nga ato më të rëndomtit, punësimin e dikujt.
