Vjen një ditë, diku në mes të jetës së çdo gruaje, kur nëna natyre qëndron prapa saj dhe i mbështjell krahët rreth shpatullave, duke pëshpëritur:
-“Eshte koha tani!” Eshtë koha për t’u ndalur së rrituri, për të ndaluar plakjen dhe për të filluar të beheni më të zgjuara dhe më “të çmendura”…
Ka akoma aventura që ju presin para jush dhe këtë herë, ju do t’i shijoni me vizionin e mençurisë.
Eshtë koha te dilni nga monotonia e programimit dhe respektimit te orareve, te dilni nga zona e konfomitetit dhe të filloni të eksperimentoni me gezimet qe mund te sjelle jeta pa u perballur me ndjenjen e fajit…
Ajo do t’ju shtrëngojë shpatullat butësisht dhe do t’ju kujtojë se keni bërë mjaft, mjaft për të tjerët por pak per veten. Keni dhënë shumë, jeni kujdesur shumë por dhe keni vuajtur shumë. Keni lënë veten dhe ëndrrat tuaja shpeshhere menjanë.
Më keq akoma,shpeshhere ju keni veshur “zinxhirë” dhe keni mbajtur peshën e një barre shumë të rëndë për supet tuaja…
“Tani eshtë koha”.Të ndjeni lirinë e hapësirave të freskëta dhe të pastra brenda jush. Mbushini ato me zbulime, dashuri dhe të qeshura.
Plotesoje veten kaq shume sa te mos kesh më frikë nga ajo që ke përpara, por përkundrazi ta përshëndesesh çdo ditë me lumturine e një fëmije.
Nëna natyrë do t’ju kujtojë se nëse vendosni të ndaloni te vrisni mendjen për atë cfare njerëzit e tjerë mendojnë për ju dhe në vend te saj të kujdeseni per atë që ju mendoni për veten, do të përjetoni një epokë të re të jetës tuaj që nuk keni ëndërruar kurrë qe mund të jetë e mundur.
“Është koha! Të shkruash përfundimin ose fillimin e ri të tregimit tënd”.
