Një ditë, një burrë që ishte shumë i pasur e çon djalin e tij në një udhëtim nëpër qytet me qëllimin për t’i treguar atij se si jetojnë njerëzit e varfër. Ata kaluan disa ditë e net në një nga fermat që konsiderohej si një nga familjet më të varfëra.
Kur u kthyen, babai e pyeti djalin e tij, “Si tu duk jeta e këtyre familjeve?”
“Ishte shumë mirë, baba”.
“A e pe se si jetojnë njerëzit e varfër?” – pyeti babai.
“Oh po,” tha djali.
“Mirë, por më thuaj, çfarë mësove nga ajo që pe?” pyeti babai.
Djali ju përgjigj: “Unë pashë që ne kemi vetëm një qen dhe ata kishin katër. Ne kemi një pishinë në mes të kopshtit tonë dhe ata kanë një përrua që nuk kishte fund. Ne kemi fenerë në kopshtin tonë që na ndriçojnë dhe ata kanë yjet natën. Oborri ynë është i rrethuar me gardhe dhe mure të mëdha që nuk shihet as rruga dhe ata kanë tërë horizontin ku mund të shohin gjithçka nga dritarja e brendshme e shtëpisë.
“Ne kemi një pjesë të vogël toke për të jetuar, shtëpi që më shumë dritaret i mbajmë mbyllur, ndërsa ata kishin fusha që shkonin përtej shikimit tonë.
“Ne kemi shërbëtorë që na shërbejnë, kurse ata u shërbejnë të tjerëve. Ne e blejmë ushqimin tonë, por ata nuk kishin nevojë sepse çdo gjë e prodhonin vetë.
“Ne kemi mure rreth pronës sonë dhe njerëz të paguar për të na mbrojtur, ata kanë miq në çdo anë të shtëpisë dhe nuk kanë nevojë të mbrohen.”
Babai i djalit mbeti pa fjalë.
Pastaj djali i tij shtoi: “Faleminderit baba që më tregove sa të varfër jemi”
***
Morali: Dashuria, Harmonia, Kujdesi, është kënaqësia që nuk ta jep kurrë paraja.
Përktheu dhe përshtati Olsi S. Ferazini/Naishtedikur.info
