Një herë në një fshat jetonte një plak që ishte koprrac. Ishte shumë dorështrënguar në përdorimin e gjërave.
Ai kishte një tas argjendi shumë të shtrenjtë dhe ishte pasuria e tij më e vlefshme. Ai e mbante të sigurt, të mbyllur në një kuti. Ai mendoi se do ta përdorte vetëm kur të vinte rasti i duhur.
Një ditë në shtëpinë e tij erdhi një shenjtor. Kur i shërbeu ushqim shenjtorit, për një moment plaku mendoi se pse të mos i shërbente ushqim shenjtorit në një tas argjendi.
Por në momentin tjetër ai mendoi: “Tasi im i argjendtë është shumë i vlefshëm. Pse ta përdor për një shenjtor të varfër që endet fshat më fshat…! Kur një person mbretëror të vijë në shtëpinë time, atëherë unë do ta nxjerr këtë tas argjendi.”
Duke menduar këtë, ai nuk e nxori atë tas.
Pas disa ditësh, ministri i mbretit erdhi në shtëpinë e tij për ushqim. Edhe në atë kohë, plaku mendoi të nxirrte atë tas argjendi, por në minutën tjetër ai mendoi: “Ai është thjesht një ministër në oborrin e mbretit. Kur vetë Mbreti të vijë në shtëpinë time për të ngrënë, atëherë unë do të nxjerr tasin tim të çmuar.”
Pas disa ditësh, vetë Mbreti erdhi në shtëpinë e tij, por pak para kësaj mbreti humbi luftën me mbretërinë fqinje dhe humbi një pjesë të mbretërisë së tij.
Ndërsa shërbente ushqimin, plaku mendoi se tani duhet ta nxjerr atë tasin e argjendtë, por më pas mendoi: “Por ky mbret sapo e humbi luftën. Vetëm një njeri person krenar duhet të hajë në atë tas. Prandaj nuk duhet ta nxjerr.”
Kështu tasi i tij i argjendtë mbeti i papërdorur. Një ditë plaku vdiq.
Pas vdekjes së tij, djali i tij e mori atë kuti me vete. Një ditë, ai hapi atë kuti dhe gjeti një tas të nxirë.
Ai ia tregoi atë tas gruas së tij dhe e pyeti: “Çfarë duhet të bëjmë me të?”
Gruaja e tij shikoi tasin i nxirë dhe i tha: “Sa i ndotur është. Ne duhet ta lajmë dhe ta përdorim për të ushqyer qenin tonë të përkëdhelur.”
Që nga ajo ditë e tutje qeni i përkëdhelur i shtëpisë filloi të hante në atë tas të argjendtë.
Kupa e argjendtë që plaku e kishte ruajtur për t’i shërbyer një personi të veçantë gjatë gjithë jetës së tij, nuk u përdor kurrë për këtë qëllim dhe më në fund humbi vlerën e saj.
Mësimi:
Një Gjë ka vlerë vetëm kur mund të përdoret. Gjërat e çmuara që qëndrojnë boshe pa përdorim gjithashtu nuk kanë vlerë.
Brezat e ndryshëm vlerësojnë dhe u japin rëndësi gjërave të ndryshme. Diçka që ka rëndësi nga brezi pararendës, nuk ka po aq shumë nga brezi pasues.
