Nga Ylli Pata
Ekstaza e qëndrimeve të opozitës në lidhje me çdo lajm që vjen nga studio ligjore të Francesco Becchettit, mbi arbitrazhin që biznesmeni kontravers Italian ka me shtetin shqiptar është totalisht e pakuptimtë.
Ndërkaq, aleanca e PD-së, LSI-së dhe krerëve realë të tyre që janë entuziazmuar dhe e kanë bërë aleat italianin dhe çështjen e tij si pjesë e kauzës politike për zgjedhjet e 25 prillit është krejt e pakuptimtë.
Problemet e Becchettit me shtetin shqiptar nuk kanë nisur me Edi Ramën-Kryeministër, dhe në fund ai nuk ka një çështje të hapur me Ramën, por me shtetin shqiptar.
Ndërkaq, Becchetti, edhe pse hapi një televizion, si degë e një media italiane në Tiranë, e ku punësoi disa gazetarë si Bejtjen, Lubonjën, Meçon e Krastën, ai nuk është as pionieri i medias së lirë dhe kur u mbyll, nuk ishte ai zëri i vetëm i medias antiqeveritare dhe pro-opozitare në vend.
Megjithatë duhet thënë se Becchetti, nuk ka asnjë gjyq me Edi Ramën, as nuk ka pasur problem me qeverinë e Edi Ramës. Në vitin 2015, ka qenë Prokuroria e Shqipërisë, atëherë e drejtuar nga Adriatik Llalla, njeriu i Sali Berishës dhe Ilir Metës, e cila nisi hetimet ndaj biznesmenit Italian për akuza të pastrimit të parave. Prokuroria e Tiranës e çoi çështjen në gjykatë, e cila konfirmoi akuzat e prokurorisë, çështja shkoi në apel, ku sërish në vendim të formës së prerë u vendos të sekuestrohen pronat e Becchettit, e kjo jo vetëm për televizionin e tij, por për të gjithë asetet e tij në Shqipëri.
Gjykata nuk pati asgjë me median, por me asetet ekonomike : “AgonSet”, shoqëritë “Energji”, Cable System, 400 KV, etj. Të gjitha këto shoqëri administroheshin nga Francescko Becchetti, nëna e tij Liliana Condomitti, Mauro de Renzis dhe Erjona Troplini.
Megjithatë, biznesmeni Italian, edhe pse u rrëzua në gjyq, asnjëherë nuk bëri një betejë me drejtësinë shqiptare, as kundër prokurorisë, e as kundër qeverisë apo Edi Ramës.
Duke përdorur lojërat juridike, ai përdori arbitrazhin që është një gjykatë që gjykon rastet kur qeveveritë ndërpresin investimin e kompanive të huaja në vend.
E këtu bëhet fjalë për një investim që Becchetti e nisi por nuk e mbaroi kurrë si hidrocentrali i Kalivaçit në Vjosë.
Thirrja e Ilir Metës dhe Berishës pro Becchetti-t, ndërsa përkrahin që të shpallet Vjosa Park Kombëtar, është një non sens, e një kauzë tërësisht pa asnjë bosht politik.
Becchetti, nuk ka pasur problem vetëm me Edi Ramën, por edhe me Sali Berishën, e vetë Ilir Metën. Në vitin 2004, ka qenë Berisha dhe Meta që kudnërshtuan një kontratë konçensionare që qeveria e Fatos Nanos kërkonin të lidhnin me Becchettin për ndërtimin e një impjanti të përpunimit të mbetjeve urbane.
Madje ajo u kthye në betejë politike, ku në fund Nano u tërhoq dhe Beçheti, u cilësua si mafioz i dorës së parë. Madje aq keq shkoi puna sa Koço Kokëdhima, që ishte zëdhënësi i këtij grupimi, e shau live ambasadorin e atëhershëm Italian në Shqipëri, duke i thënë “Va fa n’culo”.
Historia e Becchettit që e ka nisur ndërtimin e hidtrocentralit të Kalivaçit që në vitet 90 e deri sot, në një periudhë gati 25 vjeçare ka qenë një mashtrim total, pasi asnjëherë ajo vepër nuk u ndërtua.
Me marifete ligjore, ai ndryshonte kontratat, duke formuar kompani të reja, gjasme për ta ndërtuar hodtrocentralin, por asnjëherë nuk ndodhi.
Pra me fjalë të thjeshta: Becchetti thjesht firmoste kontrata me qeveritë shqiptare, nuk i realizonte projektet, duke ndryshuar emrat e kompanive operuese. Më pas, kur marrëveshjet janë shfuqizuar nga qeveritë shqiptare, ai është lidhur me operatorë të mëdhenj ekonomikë si Deutsche Bank apo Enel, që ta ndiqnin çështjen në arbitrazh për të përfituar para, ngaqë kanë përvojë më shumë.
Këtu Becchetti, natyrisht që është treguar i shkathët, por edhe nëse fiton përfundimisht, çështja është se humb shteti shqiptar, pra të gjithë dhe jo Edi Rama.
Dalldia e opozitës këtu është pa kuptim, se edhe nëse vjen në qeveri, sërish do të derdhë lekët e buxhetit tek italiani.
Nga ana tjetër, ky qëndrim është totalisht një standard i dyfishtë dhe duket “çudi” që nuk përmendet nga ata panelistë që e shtrojnë këtë çështje.
Qeveria e Sali Berishës, pasi erdhi në pushtet, rrëzoi kontratën që kompania prestigjoze botërore General Electric kishte lidhur me qeverinë e Fatos Nanos për ndërtimin e hekurudhës Tiranë-Durrës.
Kompania e hodhi qeverinë në Arbitrazh, fitoi gjyqin për ti marrë një shumë të madhe qeverisë shqiptare.
Por lajmi u mbajt i fshehtë dhe nuk u publikua në asnjë media, me ndërhyrjen e Berishës.
U desh vetëm rrjedhja e kabllogrameve të ambasadës amerikane nga Wikileaks që çështja të dilte në ditë.
Në atë kohë Eurokontrolli i mbajti qeverisë shqiptare 14 milionë dollarë duke ja ngrirë.
Asnjë fjalë për këtë skandal nuk u fol atëherë as nga qarqet mediatike pranë PD-së, e as nga opozita e atëhershme. E cila kur erdhi në pushtet, është marrë me këtë çështje, ose duke e paguar ose duke e ndjekur në mënyrë ligjore…
