Sot mbushen 11-vjet që është ndarë nga jeta aktorja Besa Imami!
Besa Imami (1928-2014). Aktore e teatrit. Lindi në Gjakovë të Kosovës, më 8 gusht. Ishte nga të paktat aktore femra e aktivizuar në Teatrin e Shtetit, sot Teatri Kombëtar, qysh në vitin 1946, një vit më pas themelimit të tij. Kreu aty kursin 2-vjeçar për t’u kualifikuar si aktore. Ka luajtur rolin e Donika Kastrioitit në filmin e përbashkët shqiptaro-sovjetik “Skënderbeu, më 1953.
Në Teatrin Kombëtar ka qenë ndër aktoret e mira dhe me individualitet, kryesisht për rolet dramatike dhe epike, si: Gjinevra te drama “Rrënjë të thella” e Xhejms Gou dhe Duso, 1949; Gana Lihta te drama “Komploti i të dënuarve” e Nikollaj Virta, 1950, regjsior Pandi Stillu (me këtë rol u poq si aktore), Oksana te drama “Fundosja e skuadrës” e Korneicukut, 1959; Tatjana te drama “Armiqtë e M. Gorkit, regjisore Zina Andri; Ermira te drama “Mbi gërmadha” e Fadil Pracimit, 1964, regjisor Andrea Malo; Lokja te drama “Cuca e maleve” e Loni Papës, 1967; nënë Zyraja te drama “Bashkë me agimin” e Kolë Jakovës, 1976.
Ka interpretuar mbi 80 role në shfaqje të ndryshme. Dallohet për energjinë dhe ndjeshmërinë e saj natyrale; ka një intuitë të mprehtë dhe bën një lojë përgjithësisht të tipit personal, ku ndihen nota të forta nervozizmi e vrullimi psikik. Fillimisht luajti personazhe lirike e romantike, vajza të dashuruara, të thjeshta e të pafajshme. Më vonë, me krijimin e profilit të saj aktorial, u bë më e përshtatshme për të luajtur personazhe të rrëmbyera, më së shpeshti gra cinike, autoritare, nëna të lënduara e të përvuajtura, personazhe femrash të ndrydhura që kërkojnë personalitet, sikundër edhe përfaqesuese të ashpra të pushtetit, me vullnet të palëkundur e sanguine.
Tipa të tillë u panë në nivelet më të mira artistike posaçërisht te roli i Gonerilles në tragjedinë “Mbreti Lir” të Shekspirit (1964), i Lajes në dramën “Lulet e shegës” të K. Jakovës (1974) etj. Në vitin 2004 në moshën 76-vjeçare, luajti gruan malësore në pjesën “Streha e të harruarve” e R. Pulahës në skenën e Teatrit Kombëtar. B. Imami bie në sy për forcën dhe ndjeshmërinë. Plastikisht loja e saj është e vetëpërmbajtur, kurse në mënyrën e të sjellurit ndaj figurës zenë vend flukset dramatike dhe melodramatike, ndaj dhe pëlqen që ta drejtotjë lojën drejt reagimeve prekëse.
Kështu ka vepruar në rolin e bebes te drama “Monserati” e Roblesë (1976), ndërsa te Sanie Hanëmi në dramën “Shënomëni dhe mua” të Hamza Minarollit (1976), që çmohet nga interpretimet më të gjalla të saj, tërheq vëmendjen natyra e thukët emocionale, jo rrallëherë nevrotike, madje edhe brufulluese. B. Imami parapëlqente kalimet e buta nga tonimet dramatike tek ato patetike; ose nga ato meditative e psikologjike të shefrimet lirike. Mban titullin Artiste e merituar.
