Nëna më vdiq kur isha dymbëdhjetë vjeçe. Babai, na braktisi… Përfundova në një jetimore të ftohtë ku murgeshat më mësuan të qepi. “Mëso, që të mos përfundosh sërish në rrugë,” më thanë ato.Por në mendjen time, diçka tjetër kishte marrë flakë:
Nuk doja vetëm të mbijetoja. Doja të fluturoja. Çdo qepje që bëja ishte një betim: Unë do të bëhem! Qepja në heshtje, por brenda vetes bërtisja. Askush nuk do të vendoste më për mua!
Vite më vonë, kur nisa të shisja kapelat e para, komentonin me përbuzje:
“Një grua me dyqan të vetin? Sa qesharake.”
“Vajza e një tregtareje rruge mendon se është stiliste? Sa guxim.”
Ata s’kishin as idenë me kë kishin të bënin.
Një burrë një herë tha me përçmim:
“Ti e ke bërë këtë? Por është elegante… mendova se ishte nga Parisi.”
“Është,” buzëqesha unë. “Sepse unë jam Parisi. Thjesht ende nuk e dini.”
Pas çdo kapele që shisja, pas çdo fustan që prisja pa ndjekur rregullat, afrohesha më shumë me gruan që ëndërroja të bëhesha: E lirë. Elegante. Pa frikë.
I preva flokët shkurt atëherë kur çdo grua i mbante të gjata.
“Dukesh si djalë,” tha një shoqe, e tronditur.
“Jo,” iu përgjigja. “Dukem si vetja.”
Dhe e doja këtë.
Më quajtën rebele, të pacipë, madje vulgare.
Por kurrë nuk u binda.
I dëgjova të thoshin:
“Chanel ka mbaruar. Koha e saj ka kaluar.”
Por ata nuk më njihnin.
U ktheva në Paris kur të gjithë më konsideronin si diçka që i përkiste të shkuarës dhe tregova se ende kisha kapituj për të shkruar.
Nuk isha thjesht një markë. Isha një britmë lufte kundër konformizmit.
“Çfarë arome ka guximi?” më pyeti një stilist i ri.
“Ka aromën e mosdorëzimit,” i thashë.
Dhe nëse do t’i thoja diçka asaj vajze të vogël që qan mbi krevatin e jetimores, do të ishte kjo:
“𝑀𝑜𝑠 𝑙𝑒𝑗𝑜 𝑞𝑒̈ 𝑏𝑎𝑙𝑡𝑎 𝑘𝑢 𝑘𝑒 𝑙𝑖𝑛𝑑𝑢𝑟 𝑡𝑒̈ 𝑡𝑒̈ 𝑛𝑑𝑎𝑙𝑜𝑗𝑒̈ 𝑡𝑒̈ 𝑙𝑢𝑙𝑒̈𝑧𝑜𝑠ℎ. 𝐿𝑢𝑙𝑒𝑡 𝑚𝑒̈ 𝑡𝑒̈ 𝑓𝑜𝑟𝑡𝑎 𝑟𝑟𝑖𝑡𝑒𝑛 𝑛𝑔𝑎 𝑟𝑟𝑒̈𝑛𝑜𝑗𝑎𝑡.”
