Robert Ndrenika e Suzana Prifti ju japin jetë dy personazheve të moshuar, që e gjejnë veten jashtë kohe e jashtë konteksti, të pakuptuar e të mënjanuar në një shoqëri, që teksa vrapon drejt së ardhmes, duke se pothuaj nuk gjen vend për brezat e gjyshërve që mbeten të izoluar.
Nën titullin “Lule plastike”, Ylljet Aliçka ka kthyer në film me metrazh të mesëm, një tregim të shkruar prej tij, frymëzuar nga një histori reale.
“Mbështetur mbi një përvojë timen reale, simbolika, është një ndjesi e imja ngaqë po arrij moshën e tretë, bëhem më i ndjeshëm, sheh problematikën e izolimit, e vetmisë, e shpërfilljes së moshës së tretë, dhe një apel për një ngrohtësi, njerëzore gati-gati një histori dashurie në moshën e tretë”, tha Aliçka.
Jo vetëm si përplasje breznish e mentalitetesh, komunikimi mes dy botëve krijon ngërç e sforcim, duke u përçuar edhe përmes simbolit të luleve plastike, që nuk kanë më, kuptimin me të cilin i kemi njohur duke kërkuar t’i shohim të moshuarit, me “respekt dhe si dobiprurës. Nëse ne deri tani për moshën e tretë themi se duhet respektuar e ndihmuar, tani duhet më tepër të vlerësohet dinjiteti dhe ça dobie kanë ata në shoqërinë njerëzore, si dhe çfarë mund të sjellin ata që të ndihen dinjitozë në jetën e tyre”, tha Aliçka.
Filmi i ndjek dy të moshuarit nga fshati ku jetojnë në qytet ku vijnë për vizitë, për t’u ndjerë të pakuptuar, në ambientet ku shkojnë, duke i lënë pothuaj vetëm në mes të qyteti që shformohet e riformohet pa gjetur vend për ta, ndërsa përcjell një trishtim në kufijtë e përlotjes.
