Nga Akil Ylli
Fjalen bythlepires, nuk e kam perdorur kurre, kur komunikoj publikisht. Nje nga arsyet qe e perjashtoj. eshte, sepse e preferojne si epitetit, ata qe s’ja kane iden, ose kane defitit te theksuar, ne artin e debatimit. Me keta tipaça, debatimi behet poblematik. Truri u fuksionon me qark te shkurte, dhe shkendija qe prodhon, ju sugjeron vetem fjalen, “buthlepires”. Ose si alternative, ate “komunist” e derivatet e tij.
Ajo qe me shtrengoj sot, ta bej pjese te vokopolarit, ishin jarget qe lene pas, shkrimet e opiumonistit Gjekmarkaj, dhe sidomos,(me theks) koncepti i tij per shokun e ngushte, qe duhet te ngjajne me ate te shefit, perndryshe, “vafsh ne djall”. Buthlepires astonomik!
Per kujtese, po rreshtoj disa thenie te tija: “Te gjithe tahmaqet e kritikes veshur me mante liberali, modernisti, aksindentali, nje dite ne rrethana te tjera do mbajne rradhe per ti Shfaqur mirenjohjen duke i thene; ah shpetuam qe erdhe ti… nje Zot e di ç’kemi hequr! Nates se varrit do t’ia tregojme!”. /Nese Basha e humbet betejen humbasim te gjithe./Lulzim dil nga zyra! Priju qytetarëve. /Priju!!! Sot opozita dhe ti jeni e vetmja garanci!!”
Keto jane bythlepirjet qe i kam regjistruar, me aq sa e kam lexuar keto dy,tre vitet e fundit. Te tjere, mund te dine me shume. Une e frekuentoj pak.
Ne shkrimin e fundit, ishte kthyer ne mashe, per ta shpertuar Lulashin e dashur, nga prushi, brenda te cilit e kishen vendosur armiqt e perbrendshem dhe te jashtem. Aty shkruhej: “Sot nuk ka kuptim të drejtojmë gishtin nga Lulzim Basha… Kjo është poshtërsi dhe frike.
Ata që nuk kanë ndërmend ta pranojnë sfidën për friken e tyre, të mos akuzojnë Bashën, por as ai nuk duhet të sugjestionohet as nga të huajt, as nga të njohurit për të rivendosur lirinë e nëpërkëmbur./Dy rrugë ka: ose t’i rrimë përballë regjimit, ose t’i nënshtrohemi atij. Basha duhet t’i prijë kësaj qëndrese”.
Shkrimi, perveç buthlepirjeve, tashme proverbiale, qe te provokojne t’pshtjelltin, si busull kishte revolten e Xhekut, ndaj armiqve te Lulashit qe e deshirojne shehit dhe atyre qe tentojne te vendosin shenje e barazimit, mes Rames e Lulashit. Sipas tij, kjo eshte nje poshtersi diabolike.
Megjithse ba me e pa kshtu, si siluet, gjaja e pare qe i shkon ndermend robit t’Perendis, ashte: Ky me tane ate rrashte, me siguri do t’dine diçka, jo vetem me shkru! Mirpo qyqari buthlepires, prej pa dijes, ashte tuj ja fute Lulashit, sa krahi.
Ai nuk e kupton se, te gjithe ata qe po perpiqen se fundmi, te propogandojne nje ide te kahershme, te ca teoricenve qorra te apsurdit, qe s’pi uje askund, qe lulashi e Rame jane si dy pika ujit, ata nuk e kane hallin e Lulashit, por te nxijne Ramen. Ti bejne te dy njesoj.
Lulashit s’ke çfare ti nxish, eshte i zi sterre. Hala s’ashte shpik boja, me e ba ma zi, te zezen. Shkon Xheku me nxjerr brinat, e len rashten mrend! S’duron kend me i guc Lushin, edhe pse e kane me t’hedhun!
Sido qe ta shohesh goten, ne daç gjysem plot, ne daç gjysem bosh, krahasimi tapallon, nga te dyja kembet. Kush deshiron te jete realist, duhet te sinkronizohet me realitetin. Ky koncept eshte shkence, te tjerat jane filozofina, dokrra hinit!
Mjaftojne te permendim disa fakte, e faktet jane si numrat, dhe s’ka shenje barazimit qe reziston. Te shohesh menyre e ligjerimit te Lulashit, ngjan me ato te rrugicave te Brox-it, pas mesnate.
Kriminel, hajdut, drogaxhi, arrogant, revolucion, ta hedhin ne Lane, ta terheqim zvarra, tradhtare. Ky lloj refrenit perben, 70% te aftesis oratorike te Lulashit. Kusuri jane premtime ekonomike, te tipit: 7×7 bajne 42!
Kurse Rame, s’eshte para kurre te bjere, ne kete nivel mizerabel ligjerime. E shumta qe perdore, eshte ironia. Dhe kjo s’eshte difekt, por vlere ne oratori!
Te krahasosh me bemat e Lulahit ne pushtet, me ato te Rames, eshte njesoj sikur te vene para syve, nje zezak Sahare e nje turk. Pastaj te te pyesin, a e kane te njejte ngjyren e lekures, dhe pastaj ti te pergjigjesh, se e kane te njejte. Kjo mund t’bajn vaki, sa here pyten qorrat!
Ta zeme, se dikush me kerkon te shtoj dhe nje krahasim, se cili eshte menaxher me i suksesshem, Rama, apo Lulashi? Po pse, budalla jam une, ta ha ate koqe ulliri? Jo a te keqen, s’dua te behem gazi i botes!
Por ajo qe zbulon karakterin shterp te Xhekut, eshte kur e ben llom mikun e tij te ngushte, M. e Brendshem, per hater te Lulashit. Per ta ngjyrosur si burre pis i vjeter, i fute dhe ca shpifje me te hershme, sikur gjoja paska hyre neper zyrat e shqupasve, duke ju thene se jam me ju. K’ti i thone shok! Rujna Zot prej tij!
Ne te gjithe kete mesele, ai qe ka dale i fituar, nuk eshte Lulashi, por z. Lleshi. Hoqi qafet nji shok, qe me te ndyre, se ban ma nana!
Si provincial i pakdhendur, qi s’han pyke kerkund, kishte ngulur dhe spilcin e helmuar te ndarjes krahinore, duke kompletuar keshtu, formimin e plote tribal. I kishte gerdhishte veshim keqas, dialekti tepelenas i policeve. Enderron si police, xhandaret merditore!
Madje, eshte per tu çuditur, se si ka mundesi t’jape misim ne universitet, bile me grade doktor, kur ai nuk di, ku vendosen presjet. Vini re siper, edhe ne ato pak rreshta te tij, vihet re mungesa e presjeve, ne disa raste.
Hajt mire, se kjo i falet gjithkujt, duke nisur nga une, e deri tek cilido, qe nuk ka studjuar gjuhe-letersi. Por, qe ti ndodhe kjo, atij qe jep mesim gjuhe, me grade doktor, eshte lemeri. Ky sukses i Xhekut, duhet te jete frut, i reformes se arsimit te Qoftlargut!
